من و دلم و یه فنجون قهوه تلخ

یک حــــرفهایی می مــاند بیـــخ” گلـــوی” آدم …

می مــاند و فــریـــاد هم نمی شـــود …

بــغض هم نمی شـــود …

بــغض یــــواشکی حتی …

بغض آخـــر شـــب توی رختخــــواب که با اشــــک آرام نمی شــــود حتی …

می ماند بیــــخ” گلـــوی” آدم ، هیــــچ چیـــزی نمی شـــود…

اصلا می ماند و یک خنـــده هایی را ،

یک لـــذت هایی را کمـــرنگ می کنـــد ، می مانـــد …

و سایــــه می اندازد روی هــــر چه بعــد از این...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: